jueves, 31 de octubre de 2013

¡PERO!




Hacía tiempo que no lo intentaba.
Cerrar los ojos, dejar que pase,
Como un rio que fluye de pensamientos,
Corriente abajo,
Se siente,
Se huele,

Pero no se ve,
no se toca,
parece no existir.

Y cuando crees que nada puede pasar,
¡Ahí está!
Mirándote a los ojos con toda su incertidumbre,
Apuntándote con el dedo solo a ti,
A ti, que eres transparente.

Y más no puedes hacer más que vivir, atónita
Con la boca abierta y los ojos cerrados.

Dejar que pase, como el tren.
Dejar que pase, como el viento.
Dejar que pase, como tu tiempo.

Y sentada en esa nube de pronto un pensamiento que salpica,
¿y si corro detrás?
¿Y si vuelo detrás?

Pero…,

… pero, ¡que terrible palabra!

Mejor abro los ojos, que ya no siento la música,
A ver qué es eso que dice el mañana que me va a traer.

jueves, 24 de octubre de 2013

lucha de GIGANTES


Un duelo salvaje advierte

Lo cerca que ando de entrar

En un mundo descomunal

Y siento mi fragilidad


Dime que es mentira todo

Un sueño tonto y no mas 



Deja de engañar

No quiero ocultar

Que has pasado sin tropezar

Monstruo de papel

Creo en los fantasmas terribles

De algún extraño lugar




Deja-me pasar sin miedo.

[Up....down....up....down... ]

miércoles, 25 de septiembre de 2013

Me moles!


Podrien ser els teus ulls però no
Los tens grossos i marrons com qualsevol fill de veí
Podria ser el teu cul però no
Lo tens pla com s'aixeca el mar de matí

Podria ser el que dius i com ho dius
però ens passem lo dia dient tonteries
Podria ser el teu monyo, podria ser el teu cor
la vergonya que et carrega de manies

Podria ser la teua joventut
Podrien ser los teus canuts
Podria ser la força que em transmets
La vidilla que me dones quan te veig

Podria ser la teua boca
però com a tots moltes vegades s'equivoca
podria ser la aura que desprens
però de vegades s'endurix com una roca

Diuen que l'amor és cec
Sintonia de mirades, veus i aulors
Però el que jo realment crec
És que no hi ha res que l'explique
l'has d'encaixar tal com és

Me moles que te cagues, me moles perquè sí
Però per quina raó no t'ho sabria dir
Me moles que te cagues me moles perquè sí
Per sort l'amor enca no té sentit
.
.
.
|  |
U

viernes, 16 de agosto de 2013

La crisis


"No pretendamos que las cosas cambien si siempre hacemos lo mismo.

La crisis es la mejor bendición que puede sucederle a personas y países porque la crisis trae progresos.

La creatividad nace de la angustia como el día nace de la noche oscura.

Es en la crisis que nace la inventiva, los descubrimientos y las grandes estrategias. Quien supera la crisis se supera a sí mismo sin quedar "superado".

Quien atribuye a la crisis sus fracasos y penurias violenta su propio talento y respeta más a los problemas que a las soluciones.

La verdadera crisis es la crisis de la incompetencia.

El inconveniente de las personas y los países es la pereza para encontrar las salidas y soluciones.

Sin crisis no hay desafíos, sin desafíos la vida es una rutina, una lenta agonía. Sin crisis no hay méritos.

Es en la crisis donde aflora lo mejor de cada uno, porque sin crisis todo viento es caricia.

Hablar de crisis es promoverla, y callar en la crisis es exaltar el conformismo.

En vez de esto trabajemos duro.

Acabemos de una vez con la única crisis amenazadora que es la tragedia de no querer luchar por superarla."

domingo, 28 de julio de 2013

Let her go


Well,
you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
Only know you've been high
When you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go

Staring at the bottom of your glass
Hoping one day you'll make a dream last
But dreams come slow and they go so fast

You see her when you close your eyes
Maybe one day you'll understand why
Everything you touch surely dies

Staring at the ceiling in the dark
Same old empty feeling in your heart
Because love comes slow and it goes so fast

Well you see her when you fall asleep
But never to touch and never to keep
Because you loved her too much
And you dived too deep


Well, you let her go

[Que poco dura un "aporreo de rabia en el teclado"
se podría tachar de histrionismo gratuito,
o drama innecesario,
pero sinceramente, más que falsedad
lo mejor que lo define, a parte de capricho
es "no sincero"]

Luchar, sin motivo o motivación, no es luchar, es aparentar.

viernes, 19 de julio de 2013

La necesidad de la desilusión


La experiencia de la desilusión es común a todos. Podemos asegurar que en algún momento u otro, todo ser humano tuvo la experiencia de creer en algo que resultó no ser la verdad. El impacto inicial que se produce cuando la propia percepción del mundo resulta estar en desacuerdo con los hechos de la realidad puede ir de una leve desilusión a un sentimiento de abrumador trauma psicológico.

Cualquiera sea el grado del engaño, el reconocimiento de que uno estuvo creyendo en una mentira es una dolorosa experiencia, no solo psicológicamente sino también físicamente. Como un puñetazo al estómago, uno puede sentir que se le ha sacado el aire. Y debido a que nuestras creencias sobre el mundo están interconectadas con otras creencias fijadas en nuestros cerebros, la destrucción de una creencia generalmente puede conducir a un colapso en cascada de muchas otras.

Cuando una persona se enfrenta con hechos que contradicen los actuales sistemas de creencia, tienen una de dos opciones. La primera opción es entrar en modo negación rechazando los hechos como falsos con el fin de sostener el sistema de creencia elegido y continuar viviendo como antes. La segunda opción es aceptar la nueva evidencia e intentar reconstruir un nuevo paradigma interno o mapa de realidad que acomode la nueva información, lo cual podría significar el cuestionamiento de todas las demás creencias asociadas al modelo anterior.

La segunda opción es difícil y requiere de una gran fortaleza para poder dejar ir las ideas preconcebidas que tiene uno y aceptar la evidencia nueva y real. La primera opción es fácil porque no requiere esfuerzo, dolor, tristeza o el reordenamiento de la vida o de los valores. También es más confortable, la primera opción es generalmente la opción por defecto.


Entonces, si creer en una ilusión nos hace sentir seguros, felices y cómodos, y si toda evidencia contradictoria nos causa dolor, desorientación y tristeza, ¿qué posible motivación puede haber para elegir atravesar el proceso de desilusión? 

[...]

Fuente: http://lagranjahumanajl.blogspot.com.es/2013/07/la-necesidad-de-la-desilusion.html

Asi que, aplicado a mi luna bipolar,
es tiempo de dejar de pensar en esa desilusión,
que me dio unas alas quebradizas,
y me hizo pensar que quizás,
eras diferente.

jueves, 18 de julio de 2013

Hot air balloon


Ballooning over the desert
Sun peeks up at you...
Experience nature's gift.


Wating on the wind's current
Silence in motion...
Reflections of a new day.


The fire of dawn awakens
Hills of umber gold...
Borne to see such wonderment!

jueves, 27 de junio de 2013

Little lion [man]



Weep for yourself, my man,
You'll never be what is in your heart
Weep little lion man,
You're not as brave as you were at the start
Rate yourself and rake yourself,
Take all the courage you have left
Waste it on fixing all the problems that you made in your own head
.
.
.
Cause I have other things to fill my time
You take what is yours and I'll take mine
Now let me at the truth
Which will refresh my broken mind

miércoles, 19 de junio de 2013

No good at saying sorry


¿Recuerdas cuando eran pequeños y mordían a otro niño "sin querer" en el recreo? El maestro decía ¡Pídele perdón! Lo decíamos pero no lo pensábamos porque el mocoso al que habíamos mordido se lo merecía. Pero cuando creces disculparse no es tan fácil, cuando acaban los días de recreo hay que decirlo en serio. Cuando eres [médico] perdón no es una palabra bonita, significa te estás muriendo, no puedo ayudarte o que va dolerte mucho.

Como [médicos] no podemos reparar nuestros errores y no nos perdonamos por ello, aunque son gajes del oficio, pero como seres humanos podemos intentar hacer lo que nos parezca lo mejor, reparar los errores aunque parezcan irreparables.

Lo siento, no siempre es suficiente, quizás porque se utiliza muchas veces, como arma, como excusa. Pero cuando lo sentimos y lo utilizamos como es debido, cuando lo pensamos… cuando nuestras acciones dicen más que las palabras… cuando lo hacemos bien, lo siento es perfecto.

Cuando lo hacemos bien, lo siento nos redime.

Aunque a veces es más fácil tirar la toalla al primer intento
¡Valiente osadía!

viernes, 31 de mayo de 2013

Conclusión en DO para Ukelele




A ver por dónde empiezo a contarte lo que sucede,
Que no puedo alegrarme de verte,
Que cada noche que nos buscamos,
Regresamos sobre nuestros pasos,
Y parece que nada va a Cambiar.

Y quiero pensar que en el fondo no somos tan raros,
Y que es posible llegar a adaptarnos,
que sólo debe pasar el tiempo,
Dulce, 
cómodo,
 plácido,
 Lento,
De puntillas,
 y que todo encajará.

Gritémonos bien fuerte los defectos,
todos aquellos malos momentos,
que nos fueron desgastando.
Hagamos caso, al pretérito imperfecto,
que de todos aquellos recuerdos,
solo salvamos los buenos.

En esta penúltima vez que nos damos la espalda,
Ya cubrimos mayores distancias,
y es buen momento para hacer balance,
y antes de que se nos haga tarde,
decidme que no,
será fácil recordarte...
 

lunes, 6 de mayo de 2013

"Auto"-Caracterización


Miguel siempre ha sido un chico seguro de sí mismo y de las decisiones que ha tomado en su vida a lo largo de sus 26 años, o al menos es lo que ha sabido aparentar. Pocas veces le vi flaquear y contradecir sus valores, aunque las veces que tropezó el desconcierto le produjo más dolor de lo esperado.
Es amigo de sus amigos y se vincula fuertemente con ellos, le gusta ayudar, querer y sentirse querido, a veces reclama un poco más de atención de la que obtiene, quizás porque la temprana separación de sus padres y la creación de sus nuevas familias no le dejó espacio a Miguel para sentirse totalmente en familia.
Pero no guarda rencor, sabe perdonar si la persona de verdad lo merece a su juicio, sabiendo distinguir quien se va a quedar y quien será la amistad pasajera.
Miguel era un chico sociable si, le gustaba la fiesta, los encuentros y la vida en grupo. También era un galán, camelando chicas que nunca esperaba conseguir, aunque quizás esta inseguridad en sí mismo es lo que le hacía incluso más atractivo.
Le gustan las cosas sencillas, el deporte y el baile, que utillizaba como medio de descarga cuando se saturaba y necesitaba recobrar la compostura.
Quiere a sus padres aunque estén lejos física y emocionalmente pero como ya se dijo, Miguel no guarda rencor.

Todo era así hasta que Miguel conoció a Sandra, al principio era un juego porque no quería compromiso pero terminó siendo absorvente, todo lo que nunca quiso.
Miguel ya no es sociable porque hay celos,ya no hay bailes ni deportes porque ella quiere que le acompañe a todas partes, no ve a sus amigos sin ella y no tiene amigas por si le supone una amenaza a Sandra.

Miguel ya no es un chico seguro de sus decisiones, se esconde para ser lo que antes llegó a ser y esa falta de sincerdidad pra sí mismo le duele, pero Miguel no sabe salir de ahi, o quizás no quiera.

miércoles, 3 de abril de 2013

Romper esquemas


"Nos hicieron creer que el “gran amor”, sólo sucede una vez, generalmente antes de los 30 años. No nos contaron que el amor no es accionado, ni llega en un momento determinado. Las personas crecen a través de la gente. Si estamos en buena compañía, es más agradable.

Nos hicieron creer que cada uno de nosotros es la mitad de una naranja, y que la vida sólo tiene sentido cuando encontramos la otra mitad. No nos contaron que ya nacemos enteros, que nadie en la vida merece cargar en las espaldas, la responsabilidad de completar lo que nos falta.

Nos hicieron creer en una fórmula llamada "dos en uno": dos personas pensando igual, actuando igual, que era eso lo que funcionaba. No nos contaron que eso tiene nombre: anulación. Que sólo siendo individuos con personalidad propia, podremos tener una relación saludable.

Nos hicieron creer que el casamiento es obligatorio y que los deseos fuera de término, deben ser reprimidos. Nos hicieron creer que los lindos y flacos son más amados. Nos hicieron creer que sólo hay una fórmula para ser feliz, la misma para todos, y los que escapan de ella están condenados a la marginalidad. No nos contaron que estas fórmulas son equivocadas, frustran a las personas, son alienantes, y que podemos intentar otras alternativas.

Ah!, tampoco nos dijeron que nadie nos iba a decir todo esto... cada uno lo va a tener que descubrir solo. Y ahí, cuando estés muy enamorado de tí, vas a poder ser muy feliz y te vas a enamorar de alguien.
Vivimos en un mundo donde nos escondemos para hacer el amor… aunque la violencia, se practica a plena luz del día..."

miércoles, 27 de febrero de 2013

El invierno de la ardilla



A la ardilla le dio por abrir los ojos cuando aún era invierno,
Los copos le salpicaban los bigotes como si quisieran tocar el arpa con ellos,
Y le hacían cosquillas en las patas al derretirse.

La ardilla se desilusionó por su soledad,
Esperaba encontrar flores en una fulgurante primavera, polen en el aire, rayos de sol.
Pero la ardilla abrió los ojos demasiado pronto, y allí, no había nada.

Al hueco de su árbol volvió, a recordar simplemente lo que fue,
Cómo fue,
Y por qué fue.

Y se dijo a sí misma, “querida, algún día llegará tu estación”
“Algún día no tendrás que luchar para salir adelante”
“Algún día llegará el calor, para quedarse”

miércoles, 6 de febrero de 2013

I want... YOU!

Oh yeah, I'll tell you something
I think you'll understand
When I'll say that something
I wanna hold your hand!

Oh please, say to me
You'll let me be your [man]
And please, say to me
You'll let me hold your hand
I wanna hold your hand...!

And when I touch you I feel happy
Inside
It's such a feeling that my love
...I can't hide...
.
.
.
[Cada mañana, noche o tarde, 
Quiero cogerte de la mano :)]

lunes, 4 de febrero de 2013

Nightmare



Now your nightmare comes to life.

Dragged you down below
Down to the devils show
To be his guest forever
Peace of mind is less than never

Hate to twist your mind
But God ain't on your side
An old acquaintance severed
Burn the world your last endeavor

Flesh is burning
You can smell it in the air
Cause men like you have such an easy soul to steal
So stand in line while they ink numbers in your head
You're now a slave until the end of time here

Nothing stops the madness turning,
 haunting, 
yearning 
pull the trigger

You should have known
The price of evil
And it hurts to know that you belong here

Can't wake up in sweat
Cause it ain't over yet
Still dancing with your demons
Victim of your own creation

Beyond the will to fight
Where all that's wrong is right
Where hate don't need a reason
Loathing self-assassination

You've been lied to
Just to rape you of your sight
And now they have the nerve to tell you how to feel
So sedated as they medicate your brain
And while you slowly go insane they tell ya
"Given with the best intentions, help you with your complications"

You should have known
The price of evil
And it hurts to know that you belong here
Yeah
No one to call
Everybody to fear
Your tragic fate
Is looking so clear

Fight 
Not to fail
Not to fall
Or you'll end up like the others

Lost
 Hit the wall
 Watch you crawl
Such a replaceable liar
.
.
.
 As your nightmare comes to life

It's [my] fucking nightmare

sábado, 2 de febrero de 2013

dos mil siete


Hasta aquí llegó el ritual
de enfados y canibalismo estúpido.
Son demasiadas horas en vela
y nada que decir.

Descansamos nuestra espalda
en las persianas bien cerradas,
tú y yo anémicos
y a cada parpadeo calmado
intentamos dormir.

mis gritos envasados al vacío
reventaron al fin.

Y ahora congelo cada instante
sabiendo de antemano
que son los últimos
la noche en que el "noventa y nueve"
llegó hasta abril 
[o Febrero,
 Septiembre,
Mayo,
cualquiera]

Ya no hay ganas de seguir el show,
ni de continuar fingiendo,
sólo quiero ser espectador.

Me pregunto quién pensó el guión,
debe estar bastante enfermo,
fue el estreno de un gran director,
le caerán mil premios.

Mis palabras son vapor de cristal
y me dejo el alma
cuando escribo en la ventana:
"que sea cierto el jamás".

Putas ganas de seguir el show
ni de continuar mintiendo
y en un travelling algo veloz
sale un "fin" en negro.

Y a medias del viaje,
callo a gritos
que quiero bajar.

Y pierdo la conciencia
cuando escucho como dices:
"que sea cierto el jamás".

martes, 29 de enero de 2013

Un lugar llamado mundo


Voy a romper la ventana que nos separa
colarme bailando en tu casa.
Ojos azules marrones o verdes
vidas en bares de cielos celestes
somos millones y te sigo y me sumo
seamos ciudadanos de un lugar llamado mundo.

I will meet you in the city
what is there about the stars?
in the moonlight we’re all pretty cos’ it paints over the stars
We should put on the sun,
we are citizens of all you can see,
we’ve got nothing but time
you find everything you didn’t do
Standing right in front of you

Ciudadanos de este mundo.
Compañeros al andar.
Cada día una aventura,
caminamos al compás.

Hoy todo lo que pienso todo lo que hago todo lo que canto es tuyo
Hoy todo lo que dices todo lo que tocas todo lo que crees es suyo
Hoy solo damos sueños solo que sonrías solo que no frunzas el ceño.
Solo somos uno, somos ciudadanos de un lugar llamado mundo. 


viernes, 18 de enero de 2013


Tú eres tu, y el tiramisú de limón
Yo soy yo, y tus conversaciones en la cama.
Café y licor,
Vermut y ron-miel.
Tú haces un yo,
Y yo quiero un tú.
Tú eres la bici, yo el charco,
Y Barcelona ese asfalto en el que nos dibujamos.
Tú el pues sí, yo sólo el pues,
Sonrisa y calor,
Baño y espuma.
Tú el cariño,
Yo la ilusión,
Nosotros, simplemente.

jueves, 10 de enero de 2013

Tu pots fer-ho!


Potser camines sobre ciment i asfalt, però la terra segueix viva sota el teus peus, esperant pacient una escletxa entre rajoles, un raig de llum penetrant, una llavor duta pel vent que es faci herba fresca. Ets terra, som terra, i la natura s'encarregarà de tancar el cicle; aprofitant la matèria que ara ens dóna forma per cedir-la, qui sap si a una bonica planta aromàtica de temps enllà. Assaboreix tot el trajecte de vida que t'ha regalat. Mastega bè el present i alimenta el futur, el teu i el de tots.
Aquí tothom viu sota el matiex sostre, Cuida els valors, les emocions, les ganes de viure i totes aquelles coses que, afortunadament, no tenen preu.

El teu hort és una d'elles.